สาเหตุของการกัดกร่อนของเหล็กกล้าไร้สนิม

ความต้านทานการกัดกร่อนที่ดีเยี่ยมของเหล็กกล้าไร้สนิมเกิดจากการก่อตัวของฟิล์มออกไซด์ที่มองไม่เห็นบนพื้นผิวของเหล็ก ทำให้เหล็กกล้าไร้สนิมฟิล์มแบบพาสซีฟนี้เกิดจากการที่เหล็กทำปฏิกิริยากับออกซิเจนเมื่อสัมผัสกับบรรยากาศ หรือเป็นผลมาจากการสัมผัสกับสภาพแวดล้อมที่มีออกซิเจนอื่นๆหากฟิล์มเคลือบฟิล์มถูกทำลาย เหล็กกล้าไร้สนิมจะยังคงสึกกร่อนต่อไปในหลายกรณี ฟิล์มเคลือบฟิล์มจะถูกทำลายเฉพาะบนพื้นผิวโลหะและในพื้นที่เท่านั้น และผลกระทบของการกัดกร่อนคือการสร้างรูหรือหลุมเล็กๆ ส่งผลให้เกิดการกัดกร่อนแบบหลุมเล็กๆ กระจายอย่างไม่สม่ำเสมอบนพื้นผิวของวัสดุ

การเกิดการกัดกร่อนแบบรูพรุนน่าจะเกิดจากการมีคลอไรด์ไอออนรวมกับดีโพลาไรเซอร์การกัดกร่อนแบบรูพรุนของโลหะแบบพาสซีฟ เช่น เหล็กกล้าไร้สนิม มักเกิดจากความเสียหายเฉพาะที่ของแอนไอออนที่รุนแรงบางชนิดต่อฟิล์มแบบพาสซีฟ ปกป้องสถานะแบบพาสซีฟด้วยความต้านทานการกัดกร่อนสูงโดยปกติแล้วจำเป็นต้องมีสภาพแวดล้อมออกซิไดซ์ แต่นี่คือสภาวะที่เกิดการกัดกร่อนแบบรูพรุนตัวกลางสำหรับการกัดกร่อนแบบรูพรุนคือการมีอยู่ของไอออนโลหะหนัก เช่น FE3+, Cu2+, Hg2+ ในสารละลาย C1-, Br-, I-, Cl04 หรือสารละลายคลอไรด์ของ Na+, Ca2+ ไอออนโลหะอัลคาไลและอัลคาไลน์เอิร์ธที่มี H2O2, O2, เป็นต้น
อัตราการเกิดรูพรุนจะเพิ่มขึ้นตามอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นตัวอย่างเช่น ในสารละลายที่มีความเข้มข้นของโซเดียมคลอไรด์ 4%-10% การสูญเสียน้ำหนักสูงสุดเนื่องจากการกัดกร่อนแบบรูพรุนจะอยู่ที่ 90°C;สำหรับสารละลายที่เจือจางมากขึ้น ค่าสูงสุดจะเกิดขึ้นที่อุณหภูมิสูงกว่า